|
تا کهکشان مهربانی چند ستاره می سوزد؟
یوسف؛عزیز مصر؛مردم را از قحطی نجات داد....امید به زندگی و شاد زندگی کردن را به مردم هدیه کرد.
خدایا عزیز ما چه کسی ست تا ما را از قحطی عشق و عاشق شدن نجات بخشد...
دلهای سوخته از بیوفایی را التیام بخشد...از محبت و صداقت بگوید ...
عشق را در چهار چوب قلب معنی کند نه در چهار چوب هوس!
هر چه می گردم به کسی نمی توان اطمینان کرد.
در نگاه کسی؛هیچ چیز را نمی توان خواند...نگاه ها همه ار نی نی بیتفاوتی و پوچی پر است.
انسانها از هیچ چیز خود نمی گذرند الا عشق!!!
ثروت حقیقی مهربانی در فقر خودخواهی غرق شده.
در اغاز سفر به امید رسیدن میرانیم تندتر وتندتر ؛غافل از حقیقت هرگز نرسیدن.
میرانیم به امید دیرتر رسیدن و ناگهان میرسیم به اخر خط؛خسته و ارزومند با دلی بی الایش و مالامال از شادمانه زندگی کردن.
ای عزیز میدانی هیچ اتشی هیچ نیستانی را انچنان نسوخت که دوری از تو چشمان هستی را سوخت.
کویر دل سپردن ؛لحظات تلخ و شیرین رویا؛غزل غربت با لبی تشنه از باران عشق همه وهمه در ارزوی وجود مهربانت بی قرارند.
می گفتی:
دل دادن اسان و دل بریدن چه سخت است اما بیا و ببین دل بریدن ها چه اسان و عشق بر باد دادنها چه اسان تر...
گریه من قلبم را رسوا کرد ...کاش دیده بودی در پس پرده اشکم ؛قلب عاشقم هنوز سو سویی می زند ...
کاش می امدی چون تویی که می دانی برای مهربانی هنوز هم دیر نیست.
| 
